Bir Hikaye: Tren -2

Hayatımda iki yolculuk oldu, sanırım asla unutamayacağım, diğerlerinden çok farklı. İlki Toluca'dan Mexico City'e otobüsle giderkendi. Otobüsün en ön koltuğunda, bana her açıdan tamamen yabancı bir yere giderken, ne göreceğimi, ne beklediğimi bilmeden yola baktığım o an, sanırım en mutlu olduğum andı. Otobüste oturup, ne olacağını, ne yapacağımı ve ne göreceğimi bilmediğim o an. Ama herhangi bir bilmemek gibi değil, hiçbir beklentimin olmadığı, ne olacağına dair hiçbir fikrimin olmadığı cinsten, enine boyuna, dibine kadar bir bilmemezlik. İlk kez o kadar bilmiyordum. İçimde muazzam bir sevinç, ne idüğü belirsiz ama tadını ilk defa tattığım, kokusunu ilk defa kokladığım değişik bir sevinç. Sonradan da o sevincin bağımlısı oldum. Ama ilki gerçekten farklıymış. (Aannelikle uyuşturucu bağımlılığı arası bir yer). Şimdi ne zaman bilmediğim bir yere gitsem, Mexico City'e giden otobüsteki o heyecanın izi var. Her yeni şehir biraz Mexico City.

Diğeri de Roma-Venedik arası gece treniydi. Ve sanırım anlatamam bile. Anlatabilirim sanmıştım. Ama o gecenin bir sürü boyutu var, kelimeler, sesler, iki ufak çocuk ve babası, Cezayirli bir kız, ona kırdığım pot, çapraz oturuşumuz. Bir tren kompartmanı önce, ama gece 12'den sonra sihirli bir çadıra dönüşüyor. Uyku tulumu 6 kişiye yetecek bir battaniye oluyor soğuktan koruyor hepimizi. Sonra başka bir battaniye daha çıkıyor büyülü çantadan, o da bizi ışıktan koruyor. Peri masalındayız artık, sağdan soldan örtüler uçuşuyor. Ray müziği çalıyor bir taraftan, tren yolculuklarının o kendine has sesi, çıkırt çıkırt tınk tınk çıkırt çıkırt. Hem filmin içindeyiz, sallanıyoruz ufak ufak. Hem de dışındayız, sound trackini de duyabiliyoruz.

Ve sanırım sonunda gerçekten konuşuyoruz o yolculukta ilk kez. Yani ben konuştuğumu sanıyorum. Daha önce kimseye anlatmadığım salaklıklarımı bile anlatıyorum, çünkü aklıma zekice hiçbir şey gelmiyor. O. da anlatıyor, her zamanki gibi güzel güzel, her zamankinden daha güzel. Sanırım o da benden hoşlanıyor diyorum, çünkü herhangi bir insan herhangi bir insana öyle durup dururken kadar tatlı bakamaz. Bir noktada birkaç saat uyuyalım diyoruz ama ben yalan kandırıyorum, O.nu izliyorum uyurken. Zaten günlerdir uyumamışım, alışkanlık yapmış, uyuyamıyorum önce. Alışmamışım böyle duygulara, heyecandan uyuyamıyorum sonra. Hem içindeyim masalın, ne olacağını bilmiyorum. Hem de dışındayım, nereye gittiğini biliyorum hikayenin.

O tren yolculuğundan sonra da, her tren yolculuğu biraz O.nla oldu. Her tren Roma'dan yola çıkıp Venedik'e uğradı biraz.